گروه فرهنگی «سراج24»: «بهار، نادر، کمال و مریم» 4 کودک از بچه های این سرزمین هستند که در دهه 50 شمسی با فضای انقلابی نفس کشیدند و دست در دست پدران و مادران و پدربزرگ ها و مادربزرگ هایشان همانند «غفور» و «مادربزرگ» در جمع انقلابیونی حضور داشتند که دیگر تاب تحمل طاغوت پهلوی را نداشتند و همه با هم یکصدا خواهان براندازی استبداد ننگین شاهنشاهی بودند. حال این بچه های کودک و نوجوان دهه 50 تبدیل به پیرمردان و پیرزنان این سرزمین شده اند و به طور حتم خاطره دوران انقلاب برایشان جزو ویژه ترین ایام زندگی شان بوده است. فیلم «نفس» تازه ترین ساخته نرگس آبیار برای مخاطب ایرانی یادآور خاطره ای از همان دوران است. هنگامی که روایت پردازی اثر با نریشن کودکی با نام «بهار» به قلب روایتی از سال های نزدیک به دوران انقلاب تا دوران پس از انقلاب و آغاز دفاع مقدس می پردازد و با نگاهی ساده و با فرمی فانتزی مخاطب را به دل آن اتفاقات می برد.
نرگس آبیار بعد از تجربه ارزشمندی که با ساخت فیلم دفاع مقدسی «شیار 143» داشته است، در فیلم «نفس» به شکلی متفاوت در فرم و ساختار و روایت پردازی به دوران انقلاب و دفاع مقدس نظر می افکند و برخلاف رسانه هایی که دنبال زیر سوال بردن این سینمای ارزشمند هستند، در فیلم «نفس» می توان نشانه های روشنی از همراهی فیلمساز با ارزش های انقلاب اسلامی و دفاع مقدس را مشاهده کرد چنان که در طول فیلم از زبان کودکانه بهار اشاره به چهره هیولایی طاغوت و همراهی خانواده اش با تظاهرکنندگان انقلابی و نیز حضور پدر خانواده در جبهه حق علیه باطل صورت می یابد. چنان که در پایان فیلم و حتی با مرگ دختربچه باز هم پدر همان مسیری را دنبال می کند که رو به سمت دفاعی مقدس بوده و در پی بیرون راندن دیو تهاجم کرده به سرزمین می باشد.
فیلم «نفس» با توجه به روایتی پاک و ساده و بهره مندی از مولفه های بومی و ملی در قصه پردازی و طراحی صحنه و لباس که با استفاده از فضای یزد در بخش مهمی از فیلم می پردازد، می تواند نمونه ای از سینمای ملی و ایرانی باشد و نرگس آبیار که در فیلم «شیار 143» هم در منطقه کرمان اشاراتی ارزنده به فضای این منطقه داشته است، نشان داده که علاقه ای به استفاده از مولفه های بومی این سرزمین دارد. چنان که استفاده از ظرفیت ها و قابلیت های منطقه و آداب و رسوم و گویش مردم در آثار ایرانی حلقه ای مفقوده بوده و موجب دورماندگی مخاطب ایرانی از آثار تولیدی شده است.
اما فیلم «نفس» با وجود ارزش هایی که در پرداخت به موضوع نادیده انگاشته شده انقلاب و دفاع مقدس دارد به دلیل عدم پیوند مناسب میان قصه پردازی و ساختارمندی سینمایی نمی تواند نگره خود را به طریقی سینمایی ارائه دهد. در واقع فیلم «نفس» لحن و روایتی ادبی دارد و انگار کتابی داستان از طریق یکسری تصاویر در حال ارائه است. از این طریق رویه ادبی «نفس» نسبت به ساختار سینمایی آن برتری می یابد و نمی تواند زبان سینمایی را به شکلی دنباله دار ادامه دهد. هر چند ظرافت های استفاده از انیمیشن و فرم بیانی فانتزی باعث شده که فیلم برای مخاطبان لذت بخش باشد.
نرگس آبیار در فیلم «نفس» با جسارت پای به سینمای فانتزی می گذارد که یکی دیگر از حلقه های مفقوده سینمای ایران بوده و برخلاف سینمای روز جهان که از قابلیت های فرمی و روایی و لحن فانتزی استفاده ای ارزنده در آثار سینمایی می کنند سینمای ایران کمتر به این حوزه ورود یافته و از این نظر فیلم «نفس» گامی تازه در شکل روایت پردازی را در پیش گرفته است که از این منظر هم می توان جسارت فیلمساز را ستود.
فیلم «نفس» روایتی است کودکانه از زبان دختربچه ای با نام «بهار» که بخشی از تاریخ ایران را به شکلی فشرده ورق می زند؛ مانند همان راهی که سریال «کیمیا» در پیش گرفته بود. این نوع پرداخت به وقایع تاریخی که در قالب ملودرام و به اشکال مختلف فرمی نشان داده می شود یکی از راه های پرداخت به وقایع تاریخی به زبانی گویا و جذاب و مخاطب پسند است و سینمای جهان از این مسیر برای بیان مسیر فکری اش استفاده های بسیاری کرده است و لازم است سینماگران ایرانی هم بدان توجه کنند. هر چند این قالب می تواند از طریق مجموعه های تلویزیونی به شکل کامل تری جریان یابد و از این منظر یکی از اشکالات فیلم «نفس» زمان طولانی و غیر معمول آن بوده که گاه برای مخاطب خسته کننده می نماید.
